عکس نوشته دلتنگی مادر فوت شده غمناک

در عکس نوشته دلتنگی مادر فوت شده غمناک  شما همراهان عکس نوشته می توانید سری جدید از عکس نوشته های مادر فوت شده را برای خود انتخاب و استفاده کنید با کیفیت عالی

عکس نوشته دلتنگی مادر فوت شده غمناک

گلی که عالم از او تازه بود، پرپر شد
یگانه کوکب باغ وجود، پرپر شد
شب شهادت زهرا علی به خود می‌گفت:
گل محمدی من چه زود پرپر شد!
خزان چه کرد که در چشم اشکبار علی
تمام گلشن غیب و شهود، پرپر شد
به باغ حسن کدام آفتاب ناب، افسرد
که در مدار افق هر چه بود، پرپر شد؟
برای تسلیت اهل باغ آمده بود
شقایقی که به صحرا کبود، پرپر شد
نشان ز پاکی روح لطیف فاطمه داشت
بنفشه ای که سحر در سجود، پرپر شد
ز فیض صحبت او رنگ و بوی عزت داشت
گلی که تشنه میان دو رود پرپر شد

کانال عکس پروفایل مادر فوت شده

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت
جانم بسوختی و به دل دوست دارمت
تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور مکن که دست ز دامن بدارمت
محراب ابرویت بنما تا سحرگهی
دست دعا برآرم و در گردن آرمت
گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی
صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت

متن سنگین برای مادر فوت شده

خواهم که پیش میرمت ای بی وفا طبیب
بیمار بازپرس که در انتظارمت
صد جوی آب بسته‌ام از دیده بر کنار
بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت
خونم بریخت و از غم عشقم خلاص داد
منت پذیر غمزه خنجر گذارمت
می‌گریم و مرادم از این سیل اشکبار
تخم محبت است که در دل بکارمت
بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل
در پای دم به دم گهر از دیده بارمت
حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست
فی‌الجمله می‌کنی و فرو می‌گذارمت

استوری دلتنگی مادر فوت شده

لبخند تو خلاصه خوبی‌هاست
لختی بخند، خنده گل زیباست
پیشانی‌ات تنفس یک صبح است
صبحی که انتهای شب یلداست
در چشمت از حضور کبوترها
هر لحظه مثل صحن حرم غوغاست
رنگین کمان عشق اهورایی
از پشت شیشۀ دل تو پیداست
فریاد تو تلاطم یک طوفان
آرامشت تلاوت یک دریاست
با ما بدون فاصله صحبت کن
ای آنکه ارتفاع تو دور از ماست

استوری فوت مادر

از هر چه می‌رود سخن دوست خوشتر است
پیغام آشنا نفس روح پرور است
هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای
من در میان جمع و دلم جای دیگر است
شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر
چون هست اگر چراغ نباشد منور است
ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

عکس پروفایل مادر از دست رفته

صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبر است
جان می‌روم که در قدم اندازمش ز شوق
درمانده‌ام هنوز که نزلی محقر است
کاش آن به خشم رفتهٔ ما آشتی کنان
بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است
جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی

پروفایل مشکی فوت مادر

وین دم که می‌زنم ز غمت دود مجمر است
شب‌های بی توام شب گور است در خیال
ور بی تو بامداد کنم روز محشر است
گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود
معشوق خوبروی چه محتاج زیور است
سعدی خیال بیهده بستی امید وصل
هجرت بکشت و وصل هنوزت مصور است
زنهار از این امید درازت که در دل است
هیهات از این خیال محالت که در سر است

عکس وضعیت واتساپ برای مرگ مادر

فضای خانه که از خنده‌های ما گرم است
چه عاشقانه نفس می‌کشم! هوا گرم است
دوباره «دیده‌امت»، زل بزن به چشمانی
که از حرارت «من دیده‌ام تو را» گرم است
بگو دو مرتبه این را که: «دوستت دارم»

دکلمه برای مادر فوت شده

دلم هنوز به این جملۀ شما گرم است
بیا گناه کنیم عشق را… نترس خدا
هزار مشغله دارد، سر خدا گرم است
من و تو اهل بهشتیم اگرچه می‌گویند
جهنم از هیجانات ما دو تا گرم است
به من نگاه کنی، شعر تازه می‌گویم
که در نگاه تو بازار شعرها گرم است

آخر، ای ماه پری پیکر، که چون جانی مرا
در فراق خویشتن چندین چه رنجانی مرا؟
همچو الحمدم فکندی در زبان خاص و عام
لیک خود روزی بحمدالله نمی‌خوانی مرا
ای که در خوبی به مه مانی چه کم گردد ز تو
گر بری نزدیک خود روزی به مهمانی مرا؟
دست خویش از بهر کشتن بر کسی دیگر منه

می‌کشم در پای خود چندان که بتوانی مرا
با رقیبانت نکردم آن‌چه با من می‌کنند
این زمان سودی نمی‌دارد پشیمانی مرا
زین جهان چیزی نخواهم خواستن جز وصل تو
گر فلک یک روز بنشاند به سلطانی مرا

کس خریدارم نمی‌گردد، که دارم داغ تو
زآن همی آیم برت، چندان‌که می‌رانی مرا
بر سر کوی تو دشواری کشیدم سال‌ها
دور ازین در چون توان کردن به آسانی مرا؟
در درون پرده‌ای با دشمنان من به کام
وز برون مشغول می‌داری به دربانی مرا
گفته‌ای: در کار عشقم اوحدی دانا نبود
چون توانم گفت؟ نه آنم که می‌دانی مرا

چه کوچک است ببین! شیشۀ هواپیما برای دست تکان دادن
برای دیدن زیبایی‌ات، برای وداع، چه کوچک است برای من
دو چشم‌های تو در قاب شیشه‌ای ابری، درست مثل دو پروانه
تمام راه به چشمم نگاه خواهد کرد، وَ ابری از غزل آبستن
تمام خاطره‌ات را مرور خواهد کرد، و شب در آینه خواهد گفت:
هزار خانۀ غمگین عاشقان خاموش! هزار شمع غزل روشن!
و این که گونۀ خود را به شیشه چسبانده – به اشک و بوسه – منم یا تو؟
و آن که شهر تو را تا چراغ آخر اشک گریسته است، تویی یا من؟

حالا پس از «به نامِ خدا» می‌شود نوشت:
گاهی غزل به جای دعا می‌شود نوشت
مریم! نترس از کلماتِ کلیشه‌ای!
عشق و جنون و دل… همه را می‌شود نوشت
هر عشق ناشناخته منشورِ تازه‌ای‌ست
پس.. از تمامِ زاویه‌ها می‌شود نوشت
این حس و حال قسمتِ مجنون نبوده است
باید در این معاشقه، تا می‌شود نوشت
این بیتِ آخر است، ولی مشکلم هنوز ـ
اسمِ عزیزِ توست؛ کجا می‌شود نوشت؟

آمد نفس صبح و سلامت نرسانید
بوی تو نیاورد و پیامت نرسانید
یا تو به دم صبح سلامی نسپردی
یا صبح دم از رشک سلامت نرسانید
من نامه نوشتم به کبوتر بسپردم
چه سود که بختم سوی بامت نرسانید
باد آمد و بگسست هوا را زره ابر
بوی زره غالیه فامت نرسانید
بر باد سپردم دل و جان تا به تو آرد
زین هر دو ندانم که کدامت نرسانید
عمری است که چون خاک جگر تشنه عشقم
و ایام به من جرعه جامت نرسانید
مرغی است دلم طرفه که بر دام تو زد عشق
خود عشق چنین مرغ به دامت نرسانید
خاقانی ازین طالع خود کام چه جوئی
کو چاشنی کام به کامت نرسانید
نایافتن کام دلت کام دل توست
پس شکر کن از عشق که کامت نرسانید

عکس پروفایل فاتحه شب جمعه

عکس نوشته فاتحه برای اموات و شب جمعه

عکس نوشته مرگ خودم

عکس نوشته پدرانه و پدر فوت شده